KOŞARADIM

Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim!

Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak,

Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak.

Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;

Toprağı, rüzgarı, denizi, göğü...

O her zaman bir insanla anlamlı,

Tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı.

Unuttunuz; gömülüp günlük çıkarların

Ve ucuz korkuların kör kuyularına,

Daraldıkça daraldı dünyaya açılan pencereniz.

Fırlayıp ilk ışıklarıyla günün dağınık yataklardan

Koşar adım gidiyorsunuz işinize,

                                                         değişmeyen yollardan

Kurulmuş saatler gibi gün boyu çalışıp tekdüze

Uzayan gölgelerle koşaradım dönüyorsunuz evinize.

Ne kadar uzaksa bir felaket sizden,

                                                     o kadar mutlusunuz

Unuttunuz başkalarının acısını duymayı,

Küçük çıkarların büyük kurnazları!

Alışverişe döndü tüm ilişkileriniz, hesaplı, planlı

Sevgileriniz ayaküstü, ilgileriniz koşaradım...

Unuttunuz konuşmayı kendinizi vererek.

Düşünmeden bir başka şeyi,

İçten, yalın, dürüst dışa vurmayı duygularınızı

Unuttunuz,

Neydi bir ince söze yakışan en güzel davranış.

Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim!

-Ki bu en büyük kötülüktür size-

Yıkanmıyor bir kez olsun yüreğiniz yağmurlarla

Denizler boşuna devinip duruyor,

Bir çarşaf gibi gerip ufkunuza mavisini,

Çiçekler her bahar uyanışın türküsünü söylüyor da, görmüyorsunuz.

Sizin adınıza dünyanın pek çok yerinde,

İnsanlar dövüşüyor!

                               ellerinde yürekleri birer ülke

Anlamıyorsunuz inançlarını, bir kez düşünmüyorsunuz.

Ömrünüzü güzelleştirecek bir şey almadan hayattan

Bir şeyler bırakmadan ardınızda gelecek adına

Koşar adım tükeniyorsunuz insan kardeşlerim,

Koşar adım!

Duymadan bir gün olsun dünyayı iliklerinizde...
ŞÜKRÜ ERBAŞ